29. Festiwal Gorski 2024

 „Książka o górach” jakiej jeszcze nie było! Wciągająca a zarazem pełna praktycznych wskazówek opowieść o relacji człowieka z górami i o szukaniu własnej drogi, która wiedzie hen, wysoko.

Cześć, człowieku gór!
Nie ma znaczenia, czy jesteś dziewczyną, chłopakiem, dzieckiem czy dorosłym. Wszyscy ludzie gór są dla siebie przyjaciółmi i mówią sobie po imieniu. Czy wiesz, że jedna czwarta całego lądu na Ziemi to góry? Wyobraź sobie, że 100 tysięcy szczytów wciąż nie ma nazwy - nikt na nich nie był.

Czyżby czekały na ciebie? A może zamiast zdobywać, wolisz wędrować po graniach i dolinach lub śmigać po ośnieżonych stokach? Też wspaniale. W górach jest miejsce dla każdego.

Robb Maciąg – doświadczony podróżnik - zaprasza cię na wyprawę, podczas której dowiesz się miedzy innymi, co to jest szpej, jak wspinać się w spódnicy i czy można zjechać na nartach z ośmiotysięcznika.Poznasz też niezwykłych i barwnych ludzi, dzięki którym góry stały się nam wszystkim trochę bliższe.
Ilustratorka Patricija Bliuj Stodulska wzniosła się na wyżyny, aby je pokazać.

Książka bierze udział w Konkursie na Książkę Górską Roku 2024.

Czy Everest mógł zostać zdobyty wcześniej niż dokonali tego Hillary i Tenzing?

Gdzie Mallory zostawił zdjęcie żony?
Czy kiedykolwiek zostanie znalezione ciało Irvina ? Czy będzie przy nim słynny aparat Kodak?

Filmy i ponad sto fotogramów analizujących aspekty ataku szczytowego w dniu 8 czerwca 1924 roku przedstawi zimowy zdobywca najwyższego szczytu Ziemi - Leszek Cichy w interaktywnej prezentacji.
Zapraszamy!

"Żelazne percie Tatr. Od Siwego Wierchu po Jagnięcy Szczyt', Andrzej Marcisz, Wydawnictwo Bezdroża.

Najsłynniejszym szlakiem uzbrojonym w żelazne zabezpieczenia jest Orla Perć. 
To jedyny znakowany szlak w Tatrach ściśle wytyczony granią na długości wielu kilometrów, wymagający doskonałego przygotowania kondycyjnego. Aby umożliwić wszystkim podziwianie tej trasy ... „najpiękniejszej wśród pięknych” ... autor podzielił ją na kilka odcinków. W rejon Orlej Perci prowadzi kilka ubezpieczonych szlaków, także opisanych w tym przewodniku. Podobnie, czyli z podziałem na odcinki, zaprezentowana jest w nim Grań Rohaczy, zwana często Orlą Percią Tatr Zachodnich.
Przewodnik zawiera opisy 32 szlaków w Tatrach Zachodnich i Wysokich, zarówno po stronie polskiej, jak i słowackiej, wyposażonych w dodatkowe zabezpieczenia w postaci stalowych klamer, drabin i łańcuchów. Rysy, Świnica, Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem, Czerwona Ławka czy Jagnięcy Szczyt to tylko wybrane nazwy, które powodują szybsze bicie serca u każdego pasjonata tatrzańskich wędrówek.
Andrzej Marcisz opisuje szlaki na podstawie własnych doświadczeń ... przeszedł każdą z opisanych tras. Niewątpliwą zaletą przewodnika są udostępnione przez autora zdjęcia praktycznie ze wszystkich zakątków Tatr, przez co szlaki i doliny można oglądać z perspektywy niedostępnej dla turysty. Mapy, oparte na najnowszej technologii Lidar, udostępnił zawodowy kartograf i tatrzański hobbysta Rafał Jońca.

Prelekcja „Rysie – historie prawdziwe” to kontynuacja wspólnych działań edukacyjnych Jack Wolfskin oraz Michała Figury z ramienia Stowarzyszenia dla Natury „Wilk”, którzy zajmują się badaniem dużych drapieżników żyjących obok nas. W poprzedniej edycji festiwalu Michał Figura opowiadał o naturze wilków, które niesłusznie stały się negatywnymi bohaterami bajek. Wiedząc o nich więcej, można z pewnością przyznać, że „nie taki wilk straszny, jak go malują!”

Teraz przyszedł czas na rysie! W Polsce, na Zachód od Wisły, zostały one wytępione już w XVIII wieku, a od 1995 roku są gatunkiem ściśle chronionym w całym kraju. Wielkość ich populacji szacuje się na około 300 osobników. Nic dziwnego, że choć to największy kot Europy, mało kto miał okazję zetknąć się z nim w jego naturalnym środowisku.

Rysie są też samotnikami. Samce spotykają się z samicami tylko raz w roku podczas rui, a zadanie opieki i wychowania młodych przypada wyłącznie samicom. Ale czy rysie faktycznie są tak tajemniczym i skrytym gatunkiem?

Wpadnijcie na prelekcję Michała Figury i dowiedzcie się więcej o tych niesamowitych stworzeniach – jednych z trzech dużych drapieżników żyjących w naszych puszczach i lasach.

"Krzysztof Wielicki - mój wybór. Wywiad-rzeka. Tom 1"
Piotr Drożdż, Krzysztof Wielicki
Wydawnictwo:

Rok 1996. Krzysztof Wielicki zdobywa Koronę Himalajów i Karakorum, a ja połykam wspinaczkowego bakcyla. „Mistrz sztuki cierpienia” przez długi czas kojarzył mi się ze zdjęciem, które otwierało obszerny wywiad opublikowany wówczas na łamach kolorowego „Magazynu”, dodatku do „Gazety Wyborczej”: Wielicki z kałasznikowem w ręku po zejściu z Nanga Parbat. Klimat tej fotografii świetnie pasował do nadzwyczaj śmiałego stylu, w jakim zdobył „Morderczą Górę”.

Niedługo później po raz pierwszy zobaczyłem go na żywo. Było to w hali Korony Kraków podczas finałów Mistrzostw Polski we wspinaczce sportowej, gdzie prelekcja Krzysztofa stanowiła jedną z atrakcji przygotowanych przez organizatorów dla tłumnie zgromadzonej publiczności. Dziś niewiele pamiętam z tego wystąpienia, poza jednym – himalaista zrobił na mnie wrażenie bezpretensjonalnością oraz dystansem do siebie i swoich osiągnięć. Spodziewałem się „martyrologii” i patosu, które kojarzyły mi się z ośmiotysięcznikami i strefą śmierci, a otrzymałem lekką i pełną humoru opowieść elokwentnego i dowcipnego bohatera.
W tym czasie zainteresowałem się historią sportów wspinaczkowych na dobre. I dopiero wtedy mogłem w pełni docenić znaczenie Wielickiego nie tylko w dziejach polskiego, ale także światowego himalaizmu. Zacząłem gromadzić literaturę górską, której szukałem zarówno w księgarniach, jak i na zakurzonych regałach – wtedy jeszcze licznych – krakowskich antykwariatów.

Pamiętam swoje zdziwienie, kiedy uświadomiłem sobie, że wydany w 1997 roku albumik Korona Himalajów jest jedyną książkową pozycją omawiającą – i to wyrywkowo – karierę Mistrza. W zestawieniu z czterema książkami o Wandzie Rutkiewicz i trzema o Jerzym Kukuczce, które ukazały się do tamtego czasu, był to oczywisty dysonans. Jedyne wytłumaczenie było takie, że ci wielcy himalaiści nie mogli już zapisać nowych kart w historii swoich karier. Krzysztof zaś wciąż był czynnym alpinistą, który – choć ewidentnie stworzył właśnie swoje opus magnum – miał ochotę na więcej. Wówczas byłbym gotów założyć się o duże pieniądze, że owa, jakże ewidentna luka w polskim piśmiennictwie górskim, zostanie wypełniona w ciągu maksymalnie kilku lat. Z pewnością nie uwierzyłbym, że nic się w tej kwestii nie wydarzy przez następne, bagatela, półtorej dekady! Nie muszę chyba dodawać, że przez myśl mi nawet nie przeszło, że kiedyś sam postaram się te zaległości nadrobić...

W pierwszej dekadzie XXI wieku, już jako redaktor naczelny magazynu GÓRY, spotykałem się z Krzysztofem wielokrotnie. Najczęściej widywaliśmy się w kuluarach festiwali górskich i w salkach obrad jury alpinistycznych lub filmowych nagród. Przy bliższym poznaniu czar nie prysł. Zdobywca Everestu zimą jest niezwykle otwartym i sympatycznym człowiekiem, który potrafi być prawdziwą duszą towarzystwa. Zdumiewa także swoboda, jaką prezentuje podczas wszelakich wystąpień publicznych. Tylko jednostki mają taki dar, że jest im obojętne, czy występują przed dwoma osobami czy dwoma tysiącami ludzi.

Na początku drugiej dekady XXI wieku brak biografii Wielickiego zaczął mi „doskwierać” osobiście. Wówczas myślałem już o tym, by samemu zmierzyć się z tym wyzwaniem, którego – nie wiedzieć czemu – nikt przede mną nie podjął.

Pamiętam, jak po raz pierwszy zaproponowałem Krzysztofowi wspólną pracę nad książkowym wywiadem. Korzystając z uprzejmości organizatorów górskiego festiwalu, zjeżdżaliśmy terenowym samochodem z alpejskiego schroniska w południowym Tyrolu – Krzysztof jako prelegent, a ja jako fotograf imprezy. Szybki transport był konieczny, aby Wielicki bezproblemowo zdążył na swoje wystąpienie. Niestety, moja propozycja nie padła wtedy na korzystny grunt... Do tematu wróciłem kilka lat później. Ku mojemu miłemu zaskoczeniu, tym razem Mistrz powiedział tak.

Pierwszą połówkę owocu naszej pracy, trzymasz, Drogi Czytelniku, w ręce. Zapewne nasuwa się pytanie, dlaczego zdecydowaliśmy się podzielić materiał na dwie części. Były dwa powody takiego rozwiązania.
Po pierwsze, bogactwo materiału archiwalnego. Wielicki przez lata zgromadził ogromne archiwum zdjęć, dokumentów, korespondencji, pocztówek wyprawowych i pamiątek. Po ich wstępnej inwentaryzacji okazało się, że jeśli chcemy je choćby częściowo wykorzystać, jeden wolumen zmusi nas do redukcji i ograniczeń. A że od zawsze jest mi bliskie powiedzenie „jedno zdjęcie mówi więcej niż tysiąc słów” – decyzja była prosta.

Po drugie – i chyba ważniejsze – omawiając, etap po etapie, barwną karierę alpinistyczną Wielickiego, nie musieliśmy polegać jedynie na jego pamięci. Otóż Krzysztof przez prawie całe życie prowadził wyprawowe pamiętniki. Na nizinach nie robił żadnych notatek, ale udając się w jakiekolwiek – wyższe lub niższe – góry, chwytał za pióro i skrzętnie, dzień po dniu, opisywał swoje górskie przygody. Wprawdzie w tych zapiskach nie ma zbyt wielu osobistych przemyśleń, przeważają skrupulatnie odnotowane fakty, ale były one nieocenionym materiałem źródłowym w czasie naszej pracy. Wykorzystywałem je zarówno podczas przygotowywania się do rozmów, jak i na etapie weryfikacji nagrań. Czasem nawet starałem się podsyłać mojemu rozmówcy skany wyselekcjonowanych stron przed rozmową – aby „odświeżyć” jego pamięć.

Bez sięgania do pamiętników część anegdot, zabawnych lub dramatycznych sytuacji poszłaby w zapomnienie. Przy okazji obaj wielokrotnie przekonaliśmy się, jak zawodna potrafi być ludzka pamięć.

Z drugiej strony, „skutkiem ubocznym” tej metodologii, choć oczywiście w pewnym sensie pożądanym, była powiększająca się objętość tekstu.

Mój wybór jest bardzo bogato ilustrowany. Siłą rzeczy średnia jakość techniczna ilustracji publikowanych w pierwszym tomie jest gorsza niż w drugim. Jestem jednak pewien, że nie tylko ja mam słabość do historycznych zdjęciowych ciekawostek, które świetnie oddają klimat epoki.

Pojemna forma opowieści oraz dygresyjna narracja bohatera o jego życiowych drogach i ścieżkach spowodowała, że zrezygnowaliśmy z wprowadzenia rozdziałów czy podrozdziałów. W wyszukaniu określonych tematów pomoże zainteresowanym żywa pagina, a historyczne informacje o przejściach i wyprawach opisanych w tym tomie znalazły się w zestawieniu zamieszczonym na końcu książki. Pełen wykaz przejść i bibliografia zostaną dołączone do drugiego tomu.

Podczas pobytu w Chamonix w trakcie tegorocznej uroczystości rozdania Złotych Czekanów, najważniejszych nagród przyznawanych za osiągnięcia alpinistyczne, spotkałem Ueliego Stecka. Szwajcar, którego z pewnością można nazwać jednym z najlepszych obecnie alpinistów na świecie, wskazywał wyczyny Wielickiego jako wielką inspirację do swoich szybkich, samotnych przejść w górach najwyższych. Kiedy dowiedział się, że pracuję nad książką o polskim himalaiście, poprosił mnie o wysłanie kilku informacji i zdjęć Krzysztofa w akcji, aby mógł ich używać w trakcie swoich prelekcji. Jak widać, nawet trzydzieści lat później najwybitniejsi światowi przedstawiciele młodszego pokolenia alpinistów doceniają dokonania naszego bohatera. Mam nadzieję, że dla wszystkich czytelników Mój wybór będzie inspiracją do podejmowania wyzwań, i to nie tylko tych górskich.

„Każda dyscyplina sportu na początkowym etapie rozwoju charakteryzuje się pewnego rodzaju spontanicznością i beztroską, która przepada w procesie jej profesjonalizacji” – pisał kiedyś szwajcarski narciarz i alpinista Sir Arnold Lunn. Zapraszam do wehikułu czasu – w podróż po najbardziej spontanicznych latach kariery alpinistycznej Krzysztofa Wielickiego, a także polskiego himalaizmu w ogóle.

Michał Figura to przede wszystkim wieloletni członek zespołu Stowarzyszenia dla Natury „Wilk” oraz badacz dużych drapieżników żyjących w Polsce. Jest współautorem bestsellerowego komiksu popularno-naukowego „Wilki. Historie prawdziwe.”. 

Michał opowiada w niej na przykładzie prawdziwych historii, jaka jest struktura wilczych grup, jak duże są wilcze terytoria i po co wilki odbywają dalekie wędrówki. Komentuje częste mity na temat tych zwierząt i wyjaśnia, w jaki sposób badacze zbierają informacje: jak tropią wilki i jak je liczą, co potrafią wywnioskować z badania wilczych kup i resztek wilczych posiłków, jak działa fotopułapka, a jak obroża GPS – i jak tę ostatnią wilkowi założyć.

Ludzie zajęli całą Ziemię i nieodwracalnie ją zmienili. W tak ukształtowanym świecie dzikie zwierzęta nie przetrwają bez naszej pomocy. Ale pomagać trzeba mądrze – kierując się nie emocjami, lecz wiedzą. I o tym, w najszerszej perspektywie, jest ta książka.

Książka „Wilki – historie prawdziwe” została dotąd wydana w  7 językach oraz zdobyła tytuł Najpiękniejszej Książki Roku 2022 w kategorii Książki dla dzieci i młodzieży PTWK,  Naukowej Książki Miesiąca (EMYS) dla najlepszej książki popularnonaukowej dla dzieci i młodzieży na niemieckim rynku w październiku 2023 oraz nominacje do nagród Deutscher Jugendliteraturpreis w kategorii książki non-fiction (najbardziej wpływowa nagroda dla książki dziecięcej na niemieckim rynku), nominację do nagrody w plebiscycie blogerów książkowych LOKOMOTYWA 2022 oraz nominację graficzna za ilustracje i opracowanie graficzne w konkursie Książka Roku 2022 organizowanym przez Polską Sekcję IBBY. Włoskie wydanie “Lupi” zdobyło “Legambietne” = Premio nazionale “Un Libro per l’Ambiente” , czyli państwową nagrodę dla książki na rzecz środowiska naturalnego.

 Czy Tatry, które co roku są odwiedzane przez miliony turystów, mogą być nadal dzikie? Wbrew pozorom tatrzańska przyroda pod wieloma względami ma się znacznie lepiej niż 50, 100 czy 200 lat temu, gdy wędrowali tu Chałubiński z Sabałą. 

Reinhold Messner gościem honorowym 29. Festiwalu Górskiego w Lądku-Zdroju!
Z ogromną radością przekazujemy Wam tę wspaniałą informację – w piątek, 6 września, na scenie Wielkiego Namiotu Jack Wolfskin wystąpi jeden z najsłynniejszych himalaistów świata – Reinhold Messner! To będzie jego pierwsza wizyta w Polsce od ponad dekady, a ostatni raz wystąpił na scenie w naszym kraju aż 14 lat temu! Jesteśmy zaszczyceni, że właśnie w tym roku, na chwilę przed swoimi urodzinami, odwiedzi Lądek i zajmie ważne miejsce wśród gości Festiwalu Górskiego im. Andrzeja Zawady.

O PRELEKCJI:

Trudno w świecie o inną górę, której sława i tragedia tak ściśle łączą się ze sobą – to właśnie Nanga Parbat o wysokości 8125 m. Reinhold Messner łączy ze sobą obydwa te aspekty jak nikt inny.
Opowieści Messnera towarzyszą nigdy wcześniej niepublikowane zdjęcia i filmy, a wykład obejmuje całą historię od początków zdobywania Nanga Parbat, aż po swoje własne poruszające i ekscytujące doświadczenie.

Prezentację rozpoczyna wspomnieniem o Albercie Mummery'm, najlepszym alpiniście swoich czasów, który w 1895 roku zaginął przy próbie przejścia ze strony Diamir na Rakhiot.

Dalej opowiada o niezapomnianym Willo Welzenbachu, znanym jako "Lodowy Wojownik", który zginął wraz ośmioma innymi osobami w burzy śnieżnej w 1934 roku.
Wreszcie o Hermannie Buhlu, pierwszym zdobywcy szczytu, który w 1953 roku samotnie i wbrew decyzji kierownika wyprawy, staje na wierzchołku Nangi – to wielki moment w historii alpinizmu! Podobnie jak dobre 50 lat później, kiedy Steve House wraz z partnerem pokonali w stylu alpejskim osławioną ścianę Rupal. 

Na koniec opowiada o swojej brzemiennej w skutkach wyprawie z 1970 roku, podczas której tragicznie zginął jego brat Günther.
Osiem lat później dokonał wyczynu swojego życia, podejmując pierwszą solową próbę zdobycia ośmiotysięcznika ścianą Diamir.
Po piekle, jaki wcześniej zgotowała mu Naga Góra, nareszcie dotknął nieba ze szczytu swojej osobistej góry przeznaczenia.

 

Vito Bambino – wokalista, autor tekstów, kompozytor, aktor oraz lider zespołu Bitamina. W 2020 r. pojawił się jego solowy album “Poczekalnia”, skąd pochodzi m.in. numer “Bunkrów Nie Ma”. Znany jest także z przebojowych singli jak “Nudy” czy “Poszło”. Każdemu wydaniu towarzyszą oryginalne teledyski, których pomysłodawcą i nierzadko twórcą jest sam Vito. Nie inaczej było w przypadku najnowszego utworu “Chyba Wiem”. Szeroki zasięg swojej twórczości zawdzięcza m.in. dzięki występom podczas Męskiego Grania 2021, gdzie u boku Darii Zawiałow i Dawida Podsiadły śpiewał hitowy numer lata: “I Ciebie też, bardzo”. Obecnie skupia się na tworzeniu materiału na drugą, solową płytę.

W ŻYCIU LICZĄ SIĘ SZYBKIE STRZAŁY I EMOCJE
Historia zespołu Pull The Wire pisze się na nowo od wydania w 2021 roku płyty „Życie to Western“. Rozpoznawalny w kręgach rockowych zespół, promując swój najnowszy album, zagrał od premiery na największych scenach festiwalowych w kraju (m.in. Pol'and'Rock, Jarocin, CieszFanów, Rockowizna, MateriaFest, Rock na Bagnie, Zew się Budzi) oraz został zaproszony na koncerty z międzynarodowymi gwiazdami: Mötley Crüe, Def Leppard,  Billy Talent, Rise Against, Anti Flag.
W roku 2023 artyści z rąk Jurka Owsiaka muzycy otrzymali na Dużej Scenie Pol'and'Rock Festiwalu nagrodę publiczności "Złotego Bączka" za występ w roku 2022.  Nagrodę cenną gdyży statuetkę otrzymywali m.in. Nocny Kochanek, Kwiat Jabłoni, Łydka Grubasa, Hey, Dżem, KSU, Lao Che, Coma, Hunter, Papa Roach, Enej i wielu innych.
Świetne wyniki słuchalności, rzesza fanów to efekt wielu lat ciężkiej pracy, dobrych tekstów, chwytliwych melodii i energicznych koncertów.  Takich jak ten zarejestrowany na Pol'and'Rock Festival, który wzbogacił dyskografię zespołu jako album numer 5 w formie CD/Streaming/Youtube.  Zespół niebawem przedstawi kolejne, najnowsze single jak i wyda płytę Winylową/Streaming z koncertu na "Przystanku Woodstock" 2023.
Pull The Wire pochodzi z Żyrardowa, gra muzykę, której najbliżej do punk rocka. Ich twórczość i koncerty jest jak wypad z kumplami na piwo. Lirycznie – bez farmazonów i owijania w bawełnę, o sprawach codziennych, ważnych i mniej ważnych. Nie zabraknie też niewybrednych żartów i kuflowego humoru. Koncertowo zespół należy do tych którzy na równi dotrzymują kroku swoim fanom jeśli chodzi o dobrą zabawę skutkującą przepoconymi elementami garderoby!

Skład zespołu:
Paweł ‘Marszal’ Marszałek - wokal, gitara, teksty
Adam ‘Micro’ Marszałek - bas, chórki
Daniel ‘Koziar’ Koźbiał - gitara, chórki
Marek Adamek - perkusja

Miejsce zbiórki: Pomnik Andrzeja Zawady przy Zdroju Wojciech
Link do lokalizacji: https://maps.app.goo.gl/6fpWuWSVBXfjYwwW8
Godzina zbiórki: 07:45
Planowany czas wycieczki: 4-5 h
Ze względu na przygraniczny przebieg trasy, proszę zabrać ze sobą dowód osobisty.
Wyprawę rozpoczynamy przy pomniku Andrzeja Zawady obok lądeckiego Zdroju Wojciech. Trasa o długości około 11 km poprowadzona została w pobliżu najciekawszych atrakcji części uzdrowiskowej Lądka Zdroju. Przejdziemy przez Park Jana Pawła II, obok najstarszego uzdrowiskowego budynku Stary Jerzy z końca XV wieku oraz obok Biskupich Stawów, lądeckiego Arbitetum i źródła św. Jadwigi. Dalej trasa poprowadzona została przez lasy komunalne, ścieżkami spacerowymi do ciekawej skałki z krzyżem - Iglicy Skalnej w paśmie Sztolnych Skał. Uczestnicy wycieczki w dalszej kolejności przejdą obok punktu widokowego na skałkach Trzy Ambony aby dotrzeć do Ruin Zamku Karpień, w średniowieczu siedziby rycerzy rabusiów, napadających na karawany kupieckie przejeżdżające przez Przełęcz Karpiowską. Dalszy ciąg trasy poprowadzony został przez Rozdroże Zamkowe, skałki na Trojanie (Skalna Brama, Trzy Baszty, Skalnym Mur) do platformy widokowej na skale o nazwie Trojan. Platforma została otwarta w roku 2022 i roztacza się z niej piękna panorama na całą Ziemię Kłodzką z największym pasmem górskim Masywem Śnieżnika ze Śnieżnikiem (1425 mnpm). Zejście z platformy do Lądka najszybszą drogą, niebieskim szlakiem turystycznym. Zakończenie wycieczki przy Zdroju Wojciech.
Trasa łatwa, dla rodzin z dziećmi o długości około 11 km. Jest to jedna z najchętniej pokonywanych tras w lądeckim uzdrowisku, z licznymi punktami widokowymi i ciekawymi panoramami górskim.
Trasa 11,2 km
https://mapy.cz/s/husulateza
Autor trasy: Paweł Dywański, przewodnik sudecki.
Koordynator wycieczek: Mateusz Kurdziel +48 608 361 372
Kontakt do przewodnika: Robert Sadko ‭+48 609 401 745‬

Zapisy: bit.ly/aktywnyFestiwalGorski

O stresslaxingu, wypaleniu zawodowym, o shinrin yoku i uważności w przyrodzie.
O leczniczym działaniu natury.
O tym, jak na nowo odkrywać zdeptane już szlaki, jak zachwycić się światem i dlaczego warto wejść na tę ścieżkę opowie podróżniczka i autorka książki "Uważnik, Przewodnik świadomego podróżowania" Małgorzata Szumska.

Po spotkaniu zapraszamy na rozmowę.

K2. Ostatnia nadzieja
Wydawnictwo Dewi - Monika Witkowska
Zgłoszona w kategorii: Literatura non-fiction
K2 to druga pod względem wysokości góra świata, uważana za najtrudniejszy i zarazem jeden
z najbardziej niebezpiecznych ośmiotysięczników.
W 2022 roku Monika została drugą Polką, po Wandzie Rutkiewicz, która stanęła na tym szczycie. Książka Moniki Witkowskiej jest pełną relacją z jej wyprawy na K2, pełną anegdot o zabawnych, a czasem tragicznych zdarzeniach. Zawiera także wiele ciekawych informacji o miejscach i ludziach związanych z historią himalaizmu (zwłaszcza polskiego) i zarysowuje jego współczesny, międzynarodowy obraz.

Spotkanie autorskie z Katarzyną Zyskowską, autorką nominowanej w konkursie KSIĄŻKA GÓRSKA ROKU 2024 powieści "Nocami krzyczą sarny" oraz Sławkiem Gortychem, autorem również nominowanego kryminału  "Schronisko, które spowijał mrok".

Obie książki dostały się do tegorocznego finału konkursu na książkę górską roku w kategorii literatura fikcjonalna.

Podczas rozmowy pisarze opowiedzą o swojej pracy nad książkami, które bardzo mocno osadzone są w prawdziwej, skomplikowanej historii Gór Sowich i Karkonoszy. Postarają się odpowiedzieć na pytanie, czy istnieje coś takiego jak dolnośląska tożsamość, na czym jest zbudowana i jaką rolę odgrywają w niej góry. Podczas spotkania będzie możliwość zadawania pytań - zachęcamy do wspólnej dyskusji :)

Sudeckość, jest słowem, którego nie znajdziemy w słownikach, prowokującym, bez definicji. Może mieć znaczenie wszelakie, ale zawsze związane z górami, ciągnącymi się łańcuchem 22 pasm na przestrzeni 300 km. To Sudety. Znane i eksplorowane od stuleci. Góry bogate, piękne, tajemnicze, pożądane, z mocno skomplikowaną historią. W te góry kilkadziesiąt lat temu, jeszcze jako student, wkroczył autor. Po latach opisał swoją życiową ścieżkę, krętą, sudecką. W literaturze górskiej pojawiła się nowa pozycja o nieznanej do tej pory narracji. Czy „sudeckość” w wydaniu Zbyszka jest próbą pokazania rodzącej się od dziesięcioleci wartości i tożsamości regionalnej? Czytelnik znajdzie odpowiedź po wnikliwym przeczytaniu tej pasjonującej lektury.